BoogieTown Festival ICC Gent (18-01-2025) reporter & photo credits: Marcel info organisatie: Boogietown © Rootsville 2025

Normaal begint mijn festivalseizoen steevast met Scheldeblues in Vlissingen. Dit jaar op 01 februari, maar kijk, plots steekt daar een nieuw evenement de neus aan het venster en daarvoor moeten we in Gent zijn voor de eerste editie van BoogieTown. Jaren geleden ontstond Boogieville dat later werd omgedoopt in BoogieVillage doch deze zijn jammer genoeg al lang verleden tijd.

Gelukkig is er in Gent een zeer brede en gevulde blues scene en zo stak Bern Coene samen met de Missy Sippy de schouders onder een nieuw project dat over de doopvont werd gehouden onder de huidige naam “BoogieTown”. Al direct een ambitieus project want het wordt gehouden in het ICC te Gent en het programma is alvast meer dan aanlokkelijk.

Met dit festival willen de organisatoren blues, roots en aanverwante muziekgenres een prominente plek geven in een unieke, hoogwaardige setting. Het draait allemaal om een ​​complete beleving: perfecte geluidskwaliteit, een sfeervolle opstelling en topklasse eten en drinken. Nou, dat klinkt als (blues)muziek in mijn oren, dus op weg naar Gent voor een stevig stukje muziek.

Er zijn twee podia voorzien waar de uitgenodigde bands hun ding zullen doen. De Main Stage voor de ietwat grotere of bekendere namen en de heel toepasselijke Missy Sippy Stage, voorzien voor kleinere bezettingen en Dj Set.

Mooie setting daar in Gent, de zalen zijn mooi aangekleed en geven een warm gevoel en je voelt je onmiddellijk welkom. Geen Duvel te bespeuren op BoogieTown, maar een Gentse Strop, smaakt al even lekker, zeker in afwachting van de eerste band. Er zal de hele avond geswitcht worden tussen de beide podia, maar starten doen we alvast op de Main Stage met niemand minder dan het swingende geheel van Black Cat Biscuit. De presentatie lag vandaag in de handen van twee charmante, sexy dames van Cabaret Cuberdon en dat was wat anders dan de MC’s die we op festivals gewoon zijn mijn gedacht!

Geen gebaande paden of oude versleten covers bij de “Black Cat Biscuit”, maar een verrassende cocktail van verfrissende titels, gemarineerd in Louisiana (of Gumbo) stijl en geserveerd door vijf gepassioneerde muzikanten! De band houd je in spanning door een grote verscheidenheid aan verschillende blues stijlen, een reis naar een onvergetelijke ervaring, vol energie. Een snufje City Blues, een portie slidegitaar, een vleugje Jazzy, Swamp Blues, Boogie, Texas Blues Shuffle, Funk...

Black Cat Biscuit haalt zijn inspiratie uit het leven, verrassend herkenbaar, zonder af en toe een knipoog te vergeten. De band bestaat nog steeds uit Bart “Yasser” Arnauts (gitaar en zang), Mark “Mr Mark” Sepanski (harmonica), Raffe Claes (gitaar), Jeff “Junior” Gijbels (drums) en Patrick “P. Daddy” Indestege (Upright bass). Nog niet zo heel veel volk bij het begin van de set, maar naar mate dat het optreden vorderde groeide het aantal aanwezigen gestaag.

 Onze Limburgse boys waren niet naar Gent afgezakt om te lummelen maar gaven stevig van jetje tijdens het uur dat hen was toebedeeld. Staren deden ze met ‘In A Hurry’, gevolgd door ‘I Don’t Know’ en ‘Let The Blues Heel You’. Alles klonk alweer zoals het hoorde te zijn. Swingend en entertainend en de aanwezigen lustten er wel pap van. Entertainen kunnen ze als de beste maar ook muzikaal was alles weer dik in orde, met een puike ritmesectie en de solo’s van Raffe en Mark. Nog op de lijst, ‘Two Seconds Man’, ‘The Way It Is’ en het geweldige ‘Train 66’.

Geen enkel moment van rust werd de aanwezigen gegund. Tussendoor een schitterende solo,op contrabas van P. Daddy en dat in combinatie met het drumwerk van Jeff, die deze set afsloot met een geweldige drumsolo en gezien vader Gijbels ook aanwezig was, kregen we als cadeau een duo-optreden. Dit was alvast een stevige start van de dag!


Op de Missy Sippy Stage werden hierna de debatten geopend door Jojo Diarra & Zouratié Koné. Voor mij twee totaal onbekende artiesten dus wat opzoekwerk drong zich dan ook op. Jojo is geboren in Burkina Faso en opgegroeid in Mali. Hij wordt liefkozend "Le Roi du Balafon" genoemd vanwege zijn virtuoze en energieke speelstijl. Jojo woont nu in Gent en is een vaste waarde geworden bij Missy Sippy. Hij doet regelmatig mee aan de blues jams en overbrugt naadloos de kloof tussen hedendaagse westerse blues en traditionele Malinese muziek.

Voor deze speciale gelegenheid wordt hij vergezeld door Zouratié Koné, een meesterpercussionist en afstammeling van een familie van Griots, traditionele helende kunstenaars. Zouratié is geboren in Bobo Dioulasso, Burkina Faso, en heeft gewoond in Mali en Ivoorkust. Hij heeft zich verdiept in de orale tradities van de Mandingo-regio in West-Afrika. Als fenomenale muzikant heeft hij een uitgebreide kennis van honderden ritmes, liederen en muzikale tradities. Hij verrijkt elk optreden met zijn diepe culturele erfgoed. Bij deze weten we dat nu ook. Dit was echt iets voor liefhebbers. Leuk was het zeker en de twee hadden duidelijk plezier en wat ze deden, maar mijn ding is het niet zo eigenlijk.

Terug naar het hoofdpodium waar ons alvast een swingende set stond te wachten van niemand minder dan A Murder In Mississippi. Toch wel één van mijn favoriete Belgische bands. Vorige maand nog een tweetal keer gezien bij de voorstelling van hun nieuw plaat en telkenmale wisten ze zowel mezelf als de aanwezigen volledig in te pakken met hun muziek en energiek optreden. Deze 6-koppige band brengt rootsmuziek, een mengeling van americana, country, folk, blues en zelfs Irish traditionals.

De bandleden delen hun passie voor muziek en brengen hun unieke achtergronden samen tot een breed gamma aan klanken, en creëren zo een eigen stijl. Ze brengen een repertoire aan zelfgeschreven rootsnummers, met een eigen hedendaagse twist. De band bestaat uit Leander Vandereecken (Gitaar en zang), Mirthe Vandereecken (Percussie en zang), Lore Heyerick  (Banjo, zang), Dieter Vanhede (Toetsen), Alexandra Van Wesemael (Viool) en Stijn Bontinck (contrabas) en twee tussenkomsten van Werend Van Den Bossche (klarinet en saxofoon).

Ondertussen was de massa al serieus aangegroeid, uiteindelijk werd hier door de band een heuse thuiswedstrijd gespeeld. De laatste maand al enkele keren aan het werk gezien en nog nooit ontgoocheld geweest. Integendeel zelfs, telkenmale weten ze mij te verrassen door hun energie. Leander is een entertainer pur-sang en met een welgemeende ‘BoogieTown Godverdomme” lanceerden ze ‘Black Train’ de zaal in. Direct boenk op en er werd uit volle borst meegezongen, en dat zou zo voor de rest van de set blijven.

Ook ‘The Raven And The Oak Branch Tree’, ‘Highflied Lane ‘ of ‘Mary Lou’ staan hoog op de lijst van de fans genoteerd. Ik moet eerlijk bekennen dat, hoewel mijn zangtalenten niet je dat zijn, ik het niet kon laten om met de rest mee te brullen. Ondertussen werd ook een stevig potje gedanst want de muziek van deze bende werkt aanstekelijk op de beenspieren. De trein bleef verder denderen met ‘Forever And A Day’ en ‘Wrong Side Of The Road’ en dan werd het even tijd om wat rust te nemen en het beste dat je kan doen is Mirthe ‘Whirlwind’ te laten zingen met haar wondermooie stem, ik kreeg er alweer kippenvel van begot.

Nog eventjes wat rust met ‘Bones Of John Jones’ en dan werd de gashendel terug opengedraaid met een geweldige versie van ‘Fear Of the Dark’ van Iron Maiden om uiteindelijk te eindigen met de climax van ‘Medicine Man’ en ‘Run Brother Run’. Ik vermoed dat dit het dichtst bij een muzikaal orgasme komt, en ik wik mijn woorden. Alweer topwerk van Leander & co.

Als je spreekt van toppers dan moest er naar het klein podium gegaan worden, want daar was het tijd voor 2 van onze Belgische kleppers met Olivier Vander Bauwede en Matt T Mahony.
Matt T Mahony is één van de koplopers van de Gentse blues scene. Al jarenlang organiseert hij elke eerste zondag van de maand de inmiddels legendarische Sunday Sessions in Missy Sippy. De gitarist, zanger en songwriter presenteert zijn nieuwe album: “Good Man Blues”.

Dit keer geen volledige bandopstelling, maar een duo-optreden met Olivier Vander Bauwede. Olivier is multi-instrumentalist, mondharmonicaspeler en sessiemuzikant. Hij startte zijn carrière in de blues scene en toerde met verschillende Belgische en internationale blues- en rootsbands, zoals Roland Van Campenhout, Tiny Legs Tim, Guy Verlinde en Ian Siegal.

Local heroes dus en Matt had onlangs een nieuwe cd uitgebracht en hiervan zou hij toch enkele nummers spelen. Er werd aangevangen met ‘Run Away’ en ‘Muggy Days’. Je voelde driect dat deze twee perfect op elkaar zijn ingespeeld. Olivier wisselde de Mississippi saxofoon af en toe voor de gitaar. De luisteraars voor het klein podium konden zichtbaar genieten van wat het duo aan de man bracht. En dat was kwaliteit met onder andere ‘You’re So Fine’, ‘Jetlagged’, ‘Catfish Blues’ of het door Olivier gezongen ‘Ride Through The Rain’. Puik werk van hoog niveau.

Met niemand minder dan Roland van Campenhout en zijn Spacecowboys op het hoofdpodium, mochten we ons opmaken voor de “Godfather of Belgian Blues”, say no more! De 80 voorbij maar still alive and kicking, wel misschien iets minder dan vroeger maar de man staat er nog steeds. Roland is goed thuis in blues, maar ook in reggae, country, jazz, wereldmuziek en folk.

"Space Cowboys is een humoristische verwijzing naar de onhandelbare groep die in de jaren 60 in Californië hun vrijheid op alle mogelijke manieren uitleefde. Denk aan Jerry Garcia en The Grateful Dead. Ze zeggen dat gelijke dingen gelijke dingen aantrekken. Met deze vrijgevochten cowboys is werkelijk alles mogelijk. Een pak volk op het podium met Pieter-jan De Smet (gitaar), Nicolas Mortelmans (sitar), Teun Verbruggen (drums), Frederik Segers (gitaar), Mirko Brakovic (bas) en last but not least Nils De Caster (Mandoline, viool, lapsteel). Redelijk wat muzikaal talent aanwezig op de Main Stage.

Het begon met wat vertraging gezien wat problemen met het geluid maar uiteindelijk kwam alles op zijn pootjes terecht en kon Roland aanzetten. Beetje psychedlisch zoals ik had verwacht, veel sitar geluid op de achtergrond, beetje “music from outer space” zoals bij ‘I Fly Away’. Gelukkig ging het af en toe wel richting wat bluesier werk met ‘Sweet Jelly Roll’ of Roland’s versie van ‘St James Infirmary’. Dat deze band uitstekend op elkaar is ingespeeld is meer dan duidelijk. Deze veteranen uit vele muziekoorlogen, weten elkaar zonder probleem aan te vullen en voor we het wisten was het optreden voorbij. Ik had mij, ondanks al mijn bedenking, zeker en vast niet verveeld.

Na Roland richtten wij onze blikken terug naar het Missy Sippy podium voor de komst van het Lajos Tauber Trio. Lajos Tauber is een gevestigde naam in de Gentse blues scene en een belangrijk lid van de Missy Sippy All Stars. Jarenlang bracht hij zijn onmiskenbare gitaarstijl naar de blues jams in Gent, waarbij hij zijn passie voor muziek met een breed publiek deelde.

Onlangs breidde hij zijn rol uit als gastheer van de maandelijkse elektrische bluesj ams bij Missy Sippy. Naast zijn betrokkenheid bij Missy Sippy is Lajos een veelzijdige gitarist die actief is in talloze bands in de blues-, rock-'n-roll- en rockabillyscene. Hij wordt vergezeld door Feys op drums en Wolf d'Anvers op bas. We kregen hier een mix van blues met een snuifje rock ’n roll voorgeschoteld al beginnend met het stevig ‘Testify’ en bij ‘Abigail Blues’ werden we getrakteerd een op “burlesque show’ door één van de dames van Cabaret Cuberdon. Nog zooit zoveel mannen foto’s zien maken op dat moment.

De drie youngster gaven een stevig setje af met dingen als ‘When I Get Mine’, ‘Cold Shot’ of nog het gekende ‘Everyday I Have The Blues’.

Op het hoofdpodium werd alles klaargezet voor de laatste act van de avond aldaar, want niemand met dan Sister Suzie & The Right Band, zouden daar de boel op stelten komen zetten. Sister Suzie aka Suzan Simms is afkomstig uit Northtumberland, klinkt even rauw als Etta James, bezit evenveel soul als Irma Thomas en blijkt zo brutaal te zijn als Cindy Lauper. Deze zinsnede heb ik al eens gebruikt, maar ik vind dat nog steeds de beste manier om Suzan te beschrijven. Overal waar ze komt steekt ze het vuur aan de lont en is het tijd voor een feestje.

Haar eerste album “Ain’t A Lady” dateert al van 2018, zit boordevol 50’s/60’s rhythm & blues en soul, hier en daar opgepept met een rockabilly geluid. De Sister is steevast vergezeld van haar vaste gitarist Matt Jackson. In de rest van haar band, niets anders dan Belgisch muzikaal talent. Zo hebben we piano wizzard Ilja De Neve aka Ilias Scotch aan de toetsen, Bernd Coene aan de drums, Micha “bassface” Teller aan de bas en vandaag was Thomas Van Gelder de man aan de saxofoon of Al Nicholls. Time to party folks!!

En een feestje werd het zeker. Vanuit de donkere coulissen kwam Suzie al zingend het podium op met ‘I Smell A Rat’ en het aanstekelijke ‘Knock Knock’. Kot op stelten. Onze Suzie is nog altijd één brok dynamiet en danst van de ene naar de andere kant van het podium. De warme klanken van de sax van Al Nicholls geven extra kleur aan het geheel en je hoort dan de band perfect op elkaar is ingespeeld. En de tornado raast verder met ‘Can’t Hold On’ en ‘Ain’t No Lady’.

Een knipoogje naar de bed presaties van de heren met ‘ Another Waste Of My Time’, swingen met ‘Whoopsie Daisy’  sing along met ‘Cheese And Crackers’ en reggaeklanken met de song over haar nichtje, het geweldige ‘Layla Sue’. De Sister kan ook wat met zelfspot met ‘The Bitch Is Back’ en richting het einde worden de resterende aanwezigen getrakteerd op ‘Honey Hush’ en ‘Big Mistake’. Bij deze valt dan ook het doek over alweer een energiek prestatie van Sister Suzie, die de harten van de fans heeft veroverd.

Het feestje zou nog een tijdje doorgaan, want op het programma stond nog een set gepland van DJ Matisfaction ofte Matis Cooreman. En of het nog niet genoeg was, zou hierna nog een live after party gegeven worden door de Missy Sippy All Stars. Echter was het voor mij wel meer dan genoeg geweest. Deze ouwe rakker hield het voor bekeken en trok richting het Waasland, waar een warm bed op hem wachtte…tja een mens is geen 20 meer…

Bij deze een dikke pluim voor Bernd Coene en de rest van de organisatie, dit was puik werk. Mooie setting, perfecte organisatie, strak tijdschema dat goed werd gerespecteerd, zeer vriendelijke medewerkers en barpersoneel. Kortom, niets op aan te merken.

Ik denk dat er mag besloten worden dat deze editie van BoogieTown een schot in de roos en een dik succes was. Bedankt allemaal en alvast tot de volgende editie. Muchas gracias!!!

Marcel